نویسنده: علیرضا

سخن خدا، که هیچ گاه، هیچ کس نشنید

روزی که آدم پا به این دنیا گذاشت،خدا می گفت : غصه روزی رو نخور
روزی که حوا خلق شد و با آدم دو تا شدن، خدا می گفت: غصه روزی نخورین، به فکرِ آخرت باشین
اون روزها هی خدا می گفت. ولی کو گوش شنوا؟
تا از بهشت رونده شدن
اون دوتا جفت بی نوا
بعد اونها، بعدی ها هم ، وِیلون و سر گردون شدن
اونروزها هم خدا می گفت؛ غصه روزی نخورین
روزی خودش می یاد ولی، آخرت رو داشته باشین
حالا چی شد؟
بعد اونها ، ما هم با چنگ و دندون، اومدیم توی مِیدون
مِیدونی که اسمش دنیاست!!همه به فکرِ پول و به فکرِ نون ِفردا
به فکر ِ جیب و روزی، زدیم به جاده خاکی
وجدانی هم نمونده،هَمَش جنگ و دعواست
هه!!دعوا سر ِ شرینیِ یه حلواست
به جایی که آخرت رو بچسبیم، دنیا رو خوب دودستی، بَستیم به جیب و مَستیم
خدا خشمش می گیره، دریاها هم می لرزن، زمینها خوب می لرزن
آدمهایی می میرن، گناه کار و بی گناه
ولی هستیم هنوزم، به فکرِ جیب ِ فردا
بالاخره یه روزی، همه با هم می میریم، روزی ها هم همینجا، توی دنیا می مونه
شرمنده و سرگردون می ریم سوی خدا مون
آخرش پس چی می شه؟
آخرتی می مونه؟
خدا خودش می دونه